AZS u dzieci – jakie są przyczyny? Czy da się wyleczyć atopowe zapalenie skóry?

AZS u dzieci często bywa mylone z tzw. chorobą Dühringa. Jeśli Twoje dziecko choruje na atopowe zapalenie skóry, warto sprawdzić, czy problemy skórne nie wynikają z genetycznie uwarunkowanej nietolerancji pokarmowej . Właściwe rozpoznanie pozwoli na skuteczne kierunkowe leczenie i pozbycie się przykrych dolegliwości!

Atopowe zapalenie skóry u dzieci – jakie są objawy?

AZS, czyli atopowe zapalenie skóry u dzieci objawia się swędzącymi zmianami skórnym. Charakterystyczne dla tej choroby zaczerwienie i suchość skóry występują najczęściej na zgięciach łokciowych i kolanowych, na szyi oraz w obrębie twarzy.

AZS – diagnoza i leczenie

Leczenie AZS polega na odpowiedniej pielęgnacji skóry oraz unikaniu czynników, które powodują zmiany chorobowe. Diagnoza AZS nie jest jednak łatwa, objawy są często mylone z innymi chorobami immunologicznymi, np. chorobą Dühringa, czyli skórną postacią celiakii.

AZS u dzieci – czy nietolerancje pokarmowe mogą je powodować?

AZS to choroba immunologiczna, podobnie jak celiakia. Ponieważ tego typu schorzenia często występują razem, osoby z AZS znajdują się także w grupie ryzyka osób chorych na celiakię. Co mają wspólnego ze sobą AZS i trwała nietolerancja pokarmowa na gluten?

Nieleczona celiakia powoduje niedobory żywieniowe w organizmie, może także zaostrzać symptomy atopowego zapalenia skóry u dzieci. W wyniku zaburzonego wchłaniania substancji odżywczych z pokarmu pacjent może cierpieć na skórną postać celiakii, tzw. chorobę Dühringa.

Atopowe zapalenie skóry u dzieci czy celiakia – jak wykryć chorobę?

Jak odróżnić od siebie AZS i objawy skórne wywołane trwałą nietolerancją glutenu? Warto wykonać badania DNA w kierunku celiakii. Właściwe rozpoznanie pozwoli na skuteczne kierunkowe leczenie.

Aby zdiagnozować celiakię, Europejskie Towarzystwo Gastroenterologii, Hepatologii i Żywienia Dzieci (w skrócie ESPGHAN) zaleca wykonanie badania genetyczne. Jako jedyne mogą wykluczyć celiakię praktycznie w 100%, w przypadku braku genów celiakii: DQ2.2 (DQA1*02, DQB1*02), HLA DQ2.5 (DQA1*05, DQB1*02), HLA DQ8 (DQA1*03, DQB1*03:02). Najczęściej pozwala to uniknąć biopsji jelita cienkiego, która może być dla dziecka nieprzyjemna.

Jeśli geny zostaną wykryte, w celu potwierdzenia celiakii wykonuje się badania serologiczne i biopsję jelita cienkiego.

Statystyki pokazują, że od momentu wystąpienia pierwszych objawów celiakii do jej zdiagnozowania (bez wykonania badań genetycznych) mija około 10 lat. Testy DNA pomagają przyspieszyć ten proces. Wiedza o chorobie pozwala wprowadzić eliminacyjną dietę bezglutenową i uporać się z kłopotami zdrowotnymi wywołanymi celiakią raz na zawsze.

Czytaj więcej: Celiakia – objawy, diagnostyka i leczenie