Mutyzm wybiórczy u dzieci – co to takiego?
Mutyzm wybiórczy jest zaburzeniem mowy. Często jest ono bagatelizowane i błędnie brane za nieśmiałość. W rzeczywistości ma ono podłoże psychiczne. Zobacz, czym charakteryzuje się mutyzm wybiórczy i jak sobie z nim poradzić!
Spis treści:
- Co to jest mutyzm wybiórczy?
- Choroba mutyzm selektywny – jak się objawia?
- Jak pomóc dziecku z mutyzmem wybiórczym?
Co to jest mutyzm wybiórczy?
Mutyzm wybiórczy, zwany również mutyzmem selektywnym, jest ograniczeniem mowy z zachowaniem jej pełnego rozumienia. Dziecko nie komunikuje się więc z nami w sposób werbalny. Używa do tego jedynie niewerbalnych gestów.
Mutyzm dziecięcy jest zaburzeniem o podłożu lękowym. Pojawia się on najczęściej między 3 a 5 rokiem życia. Może występować cały czas lub tylko w określonych sytuacjach społecznych.
Choroba mutyzm selektywny – jak się objawia?
Mutyzm selektywny objawia się poprzez:
- Niemożność mówienia mimo opanowania umiejętności mowy
- Lęk przed mówieniem, byciem słyszanym, a nawet byciem widzianym podczas mówienia
- Mówienie bez żadnych problemów w pewnych sytuacjach, w których dziecko czuje się bezpiecznie
Objawy te muszą utrzymywać się przez przynajmniej miesiąc, aby można było podejrzewać mutyzm u dziecka. Konieczne jest także wykluczenie, czy problemy z mową nie mają innej przyczyny. Wykluczyć trzeba m.in. zaburzenia ze spektrum autyzmu czy niepełnosprawność intelektualną.
U niektórych dzieci oprócz braku mowy pojawić mogą się także inne objawy, takie jak:
- Brak swobody w zachowaniu
- Sztywne ruchy
- Lękliwość
- Trudności w wyrażaniu swoich emocji i potrzeb
- Nadwrażliwość słuchowa
- Unikanie kontaktu wzrokowego
- Trudności w jedzeniu
Jak pomóc dziecku z mutyzmem wybiórczym?
Dziecko z mutyzmem wybiórczym po otrzymaniu diagnozy potrzebuje właściwej terapii. Prowadzi się ją dwutorowo – u logopedy i psychologa dziecięcego. Podczas spotkań z dzieckiem specjaliści pracują nad jego emocjami, samooceną oraz umiejętnościami społecznymi i komunikacyjnymi. W ciężkich przypadkach mutyzmu spowodowanego zaburzeniami lękowymi zalecona może zostać także farmakoterapia. Żaden terapeuta nie zmusza dziecka z mutyzmem do mówienia. Mogłoby to przynieść odwrotny skutek.
W terapii mutyzmu selektywnego istotna jest także rola rodziców. Muszą oni pokazywać dziecku, że jest akceptowane. Pod żadnym pozorem nie wolno wymuszać na nim mówienia. Rodzice nie powinni także nadmiernie ekscytować się pierwszymi postępami.
