Lęk separacyjny u dziecka – kiedy się pojawia? Jak sobie z nim radzić?
Lęk separacyjny to nadmierna obawa przed rozstaniem z rodzicami. Jest to naturalny etap w rozwoju dziecka, dlatego nie jest powodem do zmartwień. Lęk separacyjny u dziecka może jednak być dość męczący dla rodziców, dlatego warto wiedzieć, jak sobie z nim poradzić. Najlepsze sposoby na to wskazujemy w poniższym artykule!
Spis treści:
1. Kiedy pojawia się lęk separacyjny?
2. Jak objawia się lęk separacyjny?
3. Jak radzić sobie z lękiem separacyjnym u dziecka?
4. Czy lęk separacyjny powinien nas martwić?
Kiedy pojawia się lęk separacyjny?
Lęk separacyjny to stan, w którym dziecko odczuwa nadmierny strach przed rozstaniem z bliskimi. Najczęściej maluchy obawiają się rozstania z mamą, gdyż zwykle to z nią są najbardziej związane. Lęk separacyjny to naturalny etap, który umożliwia dziecku dalszy rozwój poznawczy i emocjonalny. Pojawia się on na skutek silnego przywiązania do rodziców, które jest całkowicie normalne. Niemowlęta postrzegają siebie i rodzica jako całość, dlatego są zaniepokojone, gdy znika im on z zasięgu wzroku. Lęk separacyjny może pojawić się nawet przez wyjście rodzica do innego pomieszczenia.
Lęk separacyjny u niemowląt pojawia się zwykle między 7 a 9 miesiącem życia. Może on trwać nawet do 3 urodzin dziecka. Wielu rodziców wskazuje na jego największe nasilenie u dzieci w wieku 1,5 roku.
Jak objawia się lęk separacyjny?
Lęk separacyjny u dzieci zwykle objawia się poprzez:
● Płacz przy każdej rozłące z rodzicem
● Unikanie kontaktu z innymi osobami
● Problemy z zasypianiem – lęk separacyjny u niemowląt w nocy może być nasilony, ponieważ sen jest równoznaczny z rozłąką z rodzicem
● Brak apetytu
● Rozdrażnienie
● Szybkie wpadanie w histerię
Jak radzić sobie z lękiem separacyjnym u dziecka?
Lęk separacyjny może być naprawdę trudnym doświadczeniem dla rodziców. Warto więc od urodzenia przystosowywać dziecko do braku ciągłej obecności rodzica. Nie unikniemy przez to lęku separacyjnego, ale znacznie złagodzimy jego przebieg. Pomoże nam w tym:
● Częste zostawianie dziecka pod wyłączą opieką taty czy babci
● Pozwalanie dziecku na swobodne oddalenie się od siebie w trakcie raczkowania
● Unikanie ukradkowego wymykania się z domu
● Krótkie żegnanie się z maluchem
● Uczulenie osoby opiekującej się dzieckiem, aby zbytnio się nad nim nie rozczulała
Gdy lęk separacyjny jest już nasilony, rodzice mogą próbować go łagodzić poprzez:
● Mówienie do dziecka, gdy wychodzimy do innego pomieszczenia
● Tłumaczenie dziecku przy rozstaniu dokąd wychodzimy i kiedy wrócimy
● Niewracanie do domu, jeśli dziecko płacze lub wpadło w histerię – w ten sposób nauczymy dziecko, że jego zachowanie pozwala zdobyć mu to, czego chce
● Nieokazywanie zdenerwowania
Rodzice nie powinni nigdy karać dziecka za jego zachowanie wywołane lękiem separacyjnym. Może to tylko wzmocnić problem. Złym pomysłem jest także przekupywanie malucha nagrodami.
Czy lęk separacyjny powinien nas martwić?
Lęk separacyjny zwykle u dzieci mija samoistnie. Zdarzają się jednak przypadki, w których lęk separacyjny przechodzi w lęk rozwojowy. Jest to zaburzenie objawiające się poprzez:
● Nadmierną nieśmiałość
● Koszmary
● Niechęć do chodzenia do żłobka czy przedszkola
● Brak pewności siebie
Takie objawy warto skonsultować z psychologiem dziecięcym. Oceni on stan dziecka i podpowie, jakiej formy terapii wymaga dziecko. Specjalistę należy odwiedzić jak najszybciej, aby lęk nie zdążył się zbytnio nasilić.